maak mij op!!!

En ja.....dan heb je je verjaardagsgeld in de zak en dan......?
Dat roept steeds: maak mij op, maak mij op....hebben jullie dat nou ook?
En maar denken: wat zal ik er mee gaan doen....op zich is plannen maken natuurlijk ook al leuk!
Ik wilde heel graag een macrolens voor mijn fototoestel maar die was toch echt te duur: zo lief vinden man en kinderen mij nou ook weer niet.....haha!
Dus.....wat dan: iets leuks voor in huis wilde ik ook graag. Maar ik wist nog niet wat want ik vind zoveel dingen mooi en kan dan nooit een keuze maken.
En dan ga je heerlijk struinen.....eerst bij de Violier in Bennekom maar die had alleen eitjes op een schijfje hout die ik leuk vond. Nou....die kon ik nog wel zelf betalen!
Dus ik naar huis met de eitjes en bij binnenkomst.....wat dacht je wat: het mooie tasje valt uit mijn handen en ja hoor: weer eens gebroken eieren! Zucht.... de tweede keer!
De volgende dag ben ik de Betuwe ingedoken: naar de Potstal. Een winkel waar ik meestal wel iets leuks kan vinden.
Maar deze keer: alleen een paar eitjes op een schijfje hout! Ook leuk natuurlijk en wederom: die kon ik nog wel zelf betalen!
En.....ze zijn heelhuids thuis gekomen: dat mag dus een wonder heten! Ik en eitjes......dat is geen goede combi geloof ik.
En geloof het of niet: als ze gekookt zijn en het kapje moet er af.......tja daar heb ik dan wel weer moeite mee!
Op FB had ik afgelopen week gelezen  over een winkel in Opheusden: de Tierelantijn.
Wat een leuke winkel is dat en ook nog met betaalbare prijzen!
Kijk maar wat ik er heb gekocht:

 

 

Een mooie metalen pot en twee ijzeren lepels. Die had ik al eens op een blog voorbij zien komen met een waxinelichtje er in en die vond ik zo leuk! Ik vind het mooi bij elkaar staan.( De tak hangt eigenlijk naar links maar anders kreeg ik 'm niet op de foto.)
 

De lepels zouden eerst niet bij elkaar komen te hangen: nu denk ik er over om de grote lepel toch nog maar te ruilen voor nog een kleine, ik weet niet of dat mooier staat......iemand advies?

                                                                De klinknagels zie je er in zitten: lekker stoer!

 

De lepels hangen op een houten "paneel": een oude plank uit een kast.

 

                                                                    Ik ben helemaal blij met mijn verjaardagscadeau!

Er was eens......

Er was eens een koning, geen gewone koning.....nee.....een heel bijzondere koning! Hij heette Koning Winter.
Ieder jaar kwam hij naar Nederland om er voor te zorgen dat de mensen een wintergevoel zouden krijgen! En natuurlijk ook om de boel een beetje in de war te schoppen, want dat vond hij het leukste van het winterweer in dat kleine kikkerlandje!
Hij zat op zijn troon te gniffelen wanneer het weer gelukt was om de treinen niet te laten rijden of als de wegen zo glad waren dat de mensen niet op tijd voor de stamppot thuis konden zijn!
Maar deze winter was het toch anders: hij had er niet zoveel zin meer in, hij werd een beetje oud en lui!
Onderuitgezakt keek hij naar dat lage landje met die mensen die altijd maar over het weer zeuren en dacht: ik wil naar huis..... ik wil weer terug naar mijn eigen Noordpool!
Daar hoef ik tenminste niet zo hard te werken om er winter van te maken! En de mensen zeuren ook niet zo over het weer want daar is maar één soort weer: koud weer!

En de mensen in dat lage land.... vonden die het erg dat ie wegging? Welnee!
Ze waren blij dat ze van 'm af waren want ze hadden zin in blauwe luchten, zon en warmte!
En ja hoor.....de koning had zijn kont nog niet gekeerd naar het koude noorden of daar was ze: de lieftallige lentefee!
In haar roze jurk en met een mooie bloemenkrans op haar lange blonde haren kwam ze stilletjes aangevlogen....


























En op dat moment veranderde dat land in een ware bloemenzee! De sneeuwklokjes waren, zoals altijd, weer haantje-de-voorste en kwamen als eerste uit de koude grond omhoog gekropen.
Ze lieten hun klokjes klingelen maar dat was helaas niet voor de mensenoren te horen!

Ook al waren ze wel wat kou gewend (ze heten tenslotte niet voor niks sneeuwklokjes)...... toch keken ze eerst wel wat kouwelijk uit hun oogjes! Het is toch altijd even wennen daar boven de grond!


























Vlak nadat de sneeuwklokjes boven de grond waren gekomen dachten de krokussen: wij willen dat zonlicht ook zien en kwamen prachtig wit, lila, paars en geel boven de grond!
Ze lieten hun prachtig gekleurde meeldraden zien om bezoekers te lokken hun stuifmeel te eten....

Maar...... dachten toen de gele narcissen: dat laten we niet op ons zitten, wij komen ook!
Ze wisten wel dat de meeste mensen hun kleur niet zo mooi vonden: geel is niet favoriet in de tuin! 
Maar dachten de narcissen: diep van binnen vinden ze in het voorjaar onze kleur toch wel om vrolijk van te worden dus......hupsakee, groeien met die hap!

                                              Het blauwe druifje kwam ook: ze was wel een wat wild typje maar die kleur blauw......wauw!

Intussen kwamen de mensen allemaal weer uit hun huizen, begonnen de terrasjes weer te bevolken, zorgden dat de tuin weer netjes was en genoten van het mooie lenteweer......
De vlinders en bijen kwamen weer tevoorschijn..... de bloemenkinderen en elfjes vlogen weer rond om alles nog vrolijker te maken!

                                      De vogels zongen weer hun hoogste lied om elkaar te verleiden tot nageslacht.....

                                                       De kuikens kropen uit hun eitjes......

                                                            Elfjes schommelden naar hartenlust in de takken van de klimop.....

                                              Wat is het weer een vrolijk lentefeest in de tuin!
                                              De bloemenkinderen genieten van de bloeiende viooltjes en ook van
                                              al die vrolijke mensen die zo blij zijn met het voorjaar!

En koning Winter? Heel af en toe komt ie nog even om het hoekje kijken om te plagen: een dikke hagelbui hier, een nachtvorstje daar.....maar ik denk dat we voorlopig wel van hem verlost zijn! Ik zelf zie toch liever die lentefee!










(in mijn vroegere jaren als juf bij de groepen 1 en 2 heb ik veel van deze poppetjes gemaakt om de lentetafel mee te versieren. Ik heb ze bewaard voor de kleinkinderen en vond het leuk om ze eens in "het wild" te fotograferen......vandaar deze foto's)

brocantekast met feest!

Jarig zijn!
Hebben jullie dat ook..... dat je zeker denkt te weten wat iedereen drinkt op je verjaardag?
Wij wel.....nadeel is dat het bezoek soms verandert qua drinkgedrag!
Drinken ze jarenlang witte, droge wijn.....willen ze ineens rode of andersom!
En wat betreft de hapjes en salades.......dat je zeker weet dat je genoeg hebt en dat later blijkt dat je weer veel te veel hebt ingeslagen en je minstens nog 2x je verjaardag kunt vieren?
Of dat je soep gemaakt hebt en de zelfgemaakte goulashsoep weer sneller op is dan de kippensoep? En dat je je dan afvraagt of ze wel genoeg hebben gehad?

Weet je wat ik zou willen:
Een verjaardagsplanner: iemand die precies weet wat iedereen drinkt en hoeveel ze dan drinken, die de boodschappen in huis haalt, de taarten bakt, de hele dag (of 2 in mijn geval) alles regelt wat betreft inschenken, taart serveren, hapjes klaar zetten e.d.
Wat zou dat heerlijk zijn! Dan zou je de hele tijd gezellig met je bezoek kunnen kletsen zonder in de gaten te moeten houden of alles wel goed verloopt ook al heb je een man en (schoon)kinderen die veel doen! Je wilt ook iedereen even spreken.....
Nee dan vroeger......als kind hoefde je je nergens anders mee bezig te houden dan met het ontvangen van de aangeleverde cadeautjes!
Al weken daarvoor was je zenuwachtig over wat je zou krijgen en of je feestje wel leuk zou zijn.
De avond ervoor niet kunnen slapen van de spanning: niet over de boodschappen maar over HET cadeau.....
En dan de volgende dag naar school in je nieuwste jurk trakteren in de klas. Je mocht zelf kiezen wat je wilde eten (in mijn geval rode bietjes....niks geen patat of poffertjes) het huis hing vol slingers en de postbode bracht een stapel kaarten!
Wat was het leven toen heerlijk simpel!

Maar toch....wat heb ik genoten van mijn verjaardag.....vrijdag de 13e en zonder ongelukken verlopen! De zelfgebakken appeltaart was helaas totaal mislukt maar dat was nog op de 12e dus dat telt niet.
Zaterdagavond hadden we meer dan 30 mensen in huis, gelukkig hebben we een villa (haha) waar alles inpast! Ach.....met een beetje proppen en allemaal staan bij een statafel lukte het toch om ze allemaal soep te laten eten! En gezellig dat het was!

En wat ben ik  reuze verwend!
Van de kinderen en manlief kreeg ik een brocantekast, ik weet nog niet in welke loogbeits ik 'm ga zetten maar het wordt vast een prachtexemplaar.....

 

 Haha....grapje. Ik kreeg van hen geld om eens in een woonwinkel te kunnen snuffelen of om iets bij mijn fototoestel te kopen. Ze weten dat ik het heerlijk vind om in mijn uppie ergens rond te dwalen en dan iets uit te zoeken.

Ik weet al een aantal dingen die ik heel mooi vind maar moet nog gaan beslissen wat het uiteindelijk gaat worden: ik heb er zin in!

En dan daarbij ook nog een keer samen met mijn dochter een dagje shoppen/stappen: wat is er nou leuker dan dat!

Maar manlief vond zomaar een envelop geven natuurlijk niet leuk dus knutselde hij een brocantekast in elkaar waar het geld in zat. Wat een leuk cadeau van hen samen!

Verder werd ik aardig in de bloemetjes gezet:

 

Piet gaf me op vrijdag een mooie bos met witte rozen....prachtig zijn ze!

 

 

 En ik heb een lieve, creatieve dochter die speciaal voor mij een taart maakte met maartse viooltjes: 3x raden wat mijn leeftijd nu is!

 

 

 

 

 

Zo op de foto lijkt het net mijn nieuwe zondagse hoed maar het is echt een taart op een wit plateau.

 

 

De kleinkinderen maakten samen met mama een bos bloemen:

 

 

Mijn schoonzus vond dat deze chinese wijsheid wel voor mij van toepassing was en gaf dat bij het "echte" cadeau.( Hoewel ik die tweede regel voor mij niet van toepassing vind hoor: 3 dagen lijkt me erg weinig!)

En wat was dan het "echte" cadeau? Iets voor de verjaardag van ons beiden: een arrangement van 3 dagen in een hotel! Wat lief hè:echt iets om ons op te verheugen!

 

 

En ik werd verwend met een stapel kaarten en dat blijf ik toch altijd heel feestelijk vinden:

 

 

En zoals op de kaart staat: dat lol maken blijven we gewoon doen!

 

En na de afgelopen dagen realiseer je je weer hoe blij je mag zijn met zoveel lieve familie en vrienden waarmee je een geweldig feestje kunt vieren en door wie je zo verwend kunt worden! 

 

Een tuinman....

......ja, ik heb een tuinman voor mijn tuin!
Een heel sacherijnig type moet ik zeggen: zegt nooit wat en kijkt toch een potje sacherijnig.....niet te geloven! Er kan nooit een lachje vanaf!
Zijn naam is David en je zou toch zeggen met zo'n naam: een mooie stoere man met spierballen en een torso om van te watertanden......wie wil er nou niet zo'n man in de tuin!
Maar ik heb er niks aan: hij gedraagt zich als een opzichter ipv een hulp!
Nooit steekt ie eens de handen uit de mouwen terwijl er, vooral nu in het voorjaar, zoveel te doen is!
Waarschijnlijk denkt ie ook dat ik niet hard genoeg werk of dat ik alles op een verkeerde manier aanpak.....ja hoor.... ik maar werken en hij maar loeren of alles goed gaat: daar heb je wat aan!
Hij bekijkt alles vanaf de regenton; de mooiste plaats om de tuin te kunnen overzien en toch maar sacherijnig zitten doen, grrr!
Hierbij David...... mijn sacherijnige tuinman:

                                                                                    Zeg nou zelf: geen vrolijk typje hè!

De afgelopen dagen wilde ik, vanwege het mooie weer, door de tuin dartelen als een pasgeboren lammetje! Helaas heb ik daar de leeftijd niet meer voor maar diep van binnen voelde ik mij toch echt dartelen en springen door de tuin!
Wat was het toch heerlijk om weer buiten aan de gang te kunnen gaan, een feest!

                                                       De eerste dieren kwam ik weer tegen: het Lieve-Heers-beestje:

                                                                                              De eerste vlinders:

                                         Om me heen was er een gezoem van de bijen, die hadden hun lekkers al weer gevonden:

                           De tuin staat weer vol bloeiende bolletjes die je nu, na de grote schoonmaak,weer beter kunt zien:

De sneeuwklokjes groeien zelfs tussen de kistjes van onze zoon door, die staan daar al meer dan 10 jaar: sneeuwklokjes hebben blijkbaar geen hekel aan zweetvoetenlucht!

In de voorjaarsvakantie waren de kleinkinderen even de boomhut aan het inspecteren en namen wat spulletjes mee naar binnen.
"Nee", zei opa "die moeten weer terug naar de hut hoor"!
Maar tijdens het werken in de tuin begrepen we dat de kleindochters toch een beter plekje voor de tuinkabouter hadden gevonden: een tuinkabouter hoort in de tuin zullen ze gedacht hebben, Haha.
We hebben 'm toch maar weer overdekt gestald in de boomhut, hoewel ik denk dat je dit vriendelijke kaboutertje beter als tuinman kunt hebben dan die David!

Na gedane arbeid was het goed rusten: een stapeltje tuintijdschriften.....een paar bloemetjes uit de tuin voor in de vaas......een zomers wijntje.......wat wil een mens nog meer!
Dat heet dus TUINGELUK!

En tuinman David? Ik denk dat ik 'm ontsla en hem bij de kringloop afzet! Als ie nou nog niet tevreden is....dan weet ik het ook niet meer! Die sacherijnige kop ben ik nu wel zat!

Vandaag niet vergeten.....complimentendag!

Wat.....? Complimentendag?? O jee, nooit van gehoord!
En het is vandaag nog wel een NATIONALE complimentendag.....
Ik heb iets gemist.......nooit geweten dat dit er was!
Wat nu: ben ik dus al jaren vergeten de mensen een complimentje te geven op 1 maart. Wat een misser! Hoe lang is dat al aan de gang?
En wat is dan de bedoeling? Moet ik tegen iedereen die ik op straat tegenkom zeggen: O mevrouw, wat zit uw haar goed of mijnheer wat fijn dat u uw vrouw helpt met boodschappen doen??
Of mag het allemaal wat dichterbij huis misschien: de buren, kinderen of manlief?
Ik heb toch werkelijk nooit stilgestaan bij het feit dat er een datum bestaat om dan op die dag complimentjes uit te delen!
Moet je ze dan allemaal opsparen van het afgelopen jaar en opschrijven in een schriftje om het vandaag tegen iedereen te zeggen? Zal wel een hele drukke dag worden!

Natuurlijk weet je dat het krijgen van een complimentje voor iedereen leuk is. Dat weten wij bloggers als geen ander toch? Wat is er leuker dan ,nadat je je post hebt gemaakt, kijken wat de anderen er van vinden. Dan lees je toch graag dat de foto's mooi zijn geworden, het verhaal leuk is of de verandering in je huis of tuin prachtig word gevonden!

In mijn "juffentijd" hadden we een "kind van de dag" die op die dag in het zonnetje stond: die mocht naast de juf zitten, vooraan in de rij, als eerste kiezen en nog veel meer bijzondere privileges.
Aan het einde van de dag kreeg het kind een zonnestraal mee naar huis waarop een complimentje stond aan zichzelf, een andere kleuter en de juf. Thuis mochten papa en mama er ook nog een complimentje op schrijven. Zo had de kleuter bij het afscheid van groep 2 een zon met heel veel "complimentenstralen".
Daar groeit een kind van! En zichzelf een compliment geven: daar hebben ze echt geen moeite mee hoor! Ze zeggen vaak dat ze iets héééél goed kunnen terwijl dat vaak helemaal niet zo is, maar dat was nooit een punt. Je mag best zeggen dat je héél hoog kunt springen of héél hard kunt rennen ook al kun je dat helemaal niet, geen kind zal je er voor op de vingers tikken! Geweldig toch.

Daar tegenover staat onze moeite om goed te kunnen reageren op een complimentje: niet gewoon dankjewel zeggen maar....ach, het was maar een goedkoop dingetje hoor! Zoiets....
En jezelf een compliment geven vinden we vaak helemaal moeilijk: het lijkt vaak zo opschepperig wanneer je zegt dat je ergens goed in bent!

Verkeerde complimenten bestaan ook, dit mopje stond bij een artikel over dit onderwerp:
Een vrouw kijkt in de spiegel en zegt: "ik word oud, wat ben ik gerimpeld, wat ben ik dik. Ik zie er niet uit:! Waarop de man zegt: "nou je gezichtsvermogen is anders nog uitstekend." Haha....

Het mooiste compliment wat wij ooit kregen was een jaar geleden toen onze jongste zoon zei: "mochten we ooit kinderen krijgen dan gaan we ze net zo opvoeden zoals jullie ons hebben opgevoed". Wat lief hè, daar krijg je toch tranen van in je ogen!
Mij kunnen mensen ook altijd blij maken met een compliment over de tuin......daar geniet ik enorm van!

En omdat je zo kunt groeien van een complimentje wil ik jullie, blogdames, ook allemaal één geven: jullie zijn betrokken, creatief, origineel, maken prachtige foto's en mooie teksten, geven elkaar altijd "positieve feedback", kortom.....jullie zijn een stel supervrouwen!
Dankjewel voor de reacties die ik vaak van jullie krijg!
Hierbij een symbolisch bloemetje voor jullie en niet omdat het toevallig vandaag 1 maart is hoor!